Çağımızın büyük sorunlarından birisi. Çoğu insan sevdiğini sanıyor ve deliler gibi acı çekiyor ama aslında sadece hoşlanıyor.
Çünkü neden? İnsan tanımadığı insanı sevemez, sevgi dış görünüşe karşı değil karaktere karşı, ruha karşı beslediğin bir duygudur. Dıştan gördüğün birisinden veyahut bir şeyden yalnızca hoşlanabilirsin. Daha fazlası olmaz, olamaz.
Platonik aşkları ele alalım mesela. Uzaktan izleyerek, stalklayarak o kişiyi sevdiğini, aşık olduğunu düşünüyorlar. Ama aslında sadece dış görünüşünden hoşlanmışlar ve kafalarındaki karakterleri o dış görünüşe yüklemişler. Daha sonra birde acı çekip bazıları kendilerine zarar veriyor. Buna ne gerek var?
Birisiyle konuşmak senden bir şey götürmez hatta tam tersine sana bir şeyler katar. Tabii ki çekingen, utangaç olabilir insanlar. Bunun için sosyal medya var. Karşısına çıkıp konuşamadığın bir insanla yazışarak konuşabiliyorsun. Ama bunu stalk hesaplarının arkasına sığınarak yapmak da pek mantıklı bir davranış değil.
Ufak bir adımın seni nerelere götüreceğini bilemezsin. Ve keşke dememek için o ufak adımı atmaya cesaret etmelisin. Bir bakmışsın tek başına kurduğun hayalleri artık onunla kuruyorsun hatta ufak ufak gerçekleştiriyorsun bile. Bunu onu tanıyarak ve severek yapıyorsun, hoşlanarak değil.
Şöyle bir kaç dakikanızı ayırarak düşünün karşındaki kişiyi tanıyor musun? Cevabın hayırsa ufak bir adım atıp tanışmak sana neler kazandırır veya kaybettirir? Bunun bir listesini çıkarın ve harekete geçin.
Bir cevap yazın